Speciale vriendschap en scootmobiel maken Piets leven een stukje lichter

Het zaadje van de vriendschap wordt ruim dertig jaar geleden gelegd, op het Griekse eiland Kreta. Daar bestiert Piet – ‘Petros’ – een restaurant met zijn vrouw Rietje. “Marcel en zijn gezin waren regelmatig op Kreta op vakantie en kwamen dan bij ons eten”, vertelt Piet. “We werden vrienden.” 

Piet en Rietje verhuizen in 2004 terug naar Nederland. Marcel: “We zijn elkaar toen een beetje uit het oog verloren, totdat Piets vrouw vijf jaar geleden overleed en we weer in contact kwamen. Omdat Piet geen kinderen of familie heeft, help en zorg ik sindsdien een beetje voor hem.”

Meer contacten in Doetinchem

Piet woont eerst in Ulft. Daar heeft hij weinig contacten. Hij is meer gericht op Doetinchem, ook omdat Marcel daar woont en ze samen dingen ondernemen. Sinds een paar jaar woont Piet zelfstandig in wooncentrum Waterrijk in Dichteren en dat bevalt heel goed. “Piet kan zo makkelijker bij mij komen als hij wil en ik loop ook vaak even naar hem toe”, legt Marcel uit. 

“Toen ik vorig jaar erg ziek was, kwam Marcel zeker één keer per dag. Ook doet hij boodschappen en maakt regelmatig eten voor me”, vult Piet aan. Sinds het overlijden van Rietje heeft Piet moeite met eten. Het smaakt hem niet meer. Daarom eten ze samen ook regelmatig iets wat Piet nog lekker vindt, zoals mosselen of een palinkje.

Thuis in wijkcentrum Tirol

Marcel gaat mee naar het ziekenhuis, scheert Piet en introduceert hem bij de schaakclub. Daar is Piet sindsdien elke week te vinden. Hij gaat er naartoe op zijn scootmobiel, weer of geen weer. “Ik moet wat te doen hebben, kan niet stilzitten. Dat is lastig, want ik kan bijna niet meer lopen. Met de scootmobiel kan ik er nog wel op uit.” Dat doet hij dan ook: behalve naar de schaakclub ‘scootert’ Piet rustig naar Zeddam of ’s-Heerenberg. “Ik wil nog een keer naar Arnhem”, lacht hij. 

Online las Piet over Buurtplein en wijkcentrum Tirol. “Ik heb gekeken waar het is en ben ernaar toe gegaan. Toen ik binnenliep, werd ik meteen aangesproken en kreeg wat te drinken. Heel fijn was dat.” Hij komt in contact met Buurtcoach Anne, die hem helpt met allerlei praktische zaken. Later voeren ze hele gesprekken. Daaruit blijkt dat Piet graag ook andere mensen die minder mobiel of eenzaam zijn, graag wil helpen. “Mensen klagen allemaal over eenzaamheid, maar vervolgens komen ze niet naar buiten”, zegt hij daarover.

Piet organiseert scootmobielenritten

Piet krijgt het idee om, net als hij zelf graag doet, scootmobieltochten te gaan maken. Anne: “Dat doen we sinds vorig jaar en was al snel een succes. Elke eerst vrijdag van de maand is er een scootmobielenrit vanuit wijkcentrum Tirol. Meestal doen er een kleine tien personen mee. Ik fiets zelf mee, net als Marcel”, vertelt Anne. “We gaan naar leuke plekken in de buurt, zoals landwinkel De Verse Kers of Kasteel Slangenburg.” 

“Een vrouw die meereed zei tegen me: ‘Het is net of ik op vakantie ben in het buitenland’, vertelt Piet, die graag andere mensen laat zien hoeveel moois er in de buurt is. “Op de scootmobiel ben ik weer de oude Piet”, zegt hij daar zelf over. Die momenten buitenshuis koestert hij. Want ’s avonds, als hij alleen thuis is met niemand om tegen te praten, heeft hij het nog altijd moeilijk. “Gelukkig kan ik altijd terecht bij Marcel. Niet alleen voor praktische dingen, ook emotioneel. Ik voel me een deel van zijn familie. Zijn kinderen zeggen ook Opa Piet tegen me. Fantastisch dat dit zo kan.”